Er staat een lange rij bij de gate voor de vlucht naar Parijs. Timo en Caat drukken hun handen, neuzen en slangetje tegen het raam om de bedrijvigheid van komende en vertrekkende vliegtuigen op het platform te bekijken. Ze lachen als er een koffer van de laadkar valt. Ook zij weten dat Timo inmiddels op de wachtlijst voor een PEG-sonde staat. We hebben na lang aarzelen deze beslissing genomen. Maar voor het zover is, hebben we zin in quality time met z’n viertjes. Dus Euro Disney here we come!
Een medewerkster van KLM komt naar ons toe en kijkt met een vragend gezicht naar Timo’s sonde. Wanneer hij een grote lach op zijn gezicht tovert, in zijn handjes klapt en naar de vliegtuigen wijst, verschijnt er ook een glimlach op het gezicht van de grondstewardess. “Gaan jullie mee, dan brengen we jullie alvast aan boord. Dan zijn jullie onze VIP’s.” Ze pakt Caats hand en wij volgen met Timo. “De eerste rij is nog vrij, dus ga maar lekker zitten. Ik pak alvast iets leuks voor de kinderen.” Twee stralende gezichtjes kijken me aan en ik laat me achterover zakken in de vliegtuigstoel.
Ook de receptionist in het Disneyhotel kijkt met -de ons inmiddels bekende- zorgelijke blik naar Timo. Als de hotelkamer pas een paar uur later klaar blijkt te zijn, knipoog ik naar Caat om vervolgens te benadrukken dat we de kamer echt nú nodig hebben om Timo in rust sondevoeding te kunnen geven. Dat we dat in de taxi al hadden gedaan, hoeft niemand te weten.
Een kwartier later liggen we op de twee enorme bedden met uitzicht op het kasteel van Doornroosje. We lachen om ons kleine leugentje en ik vertel de kinderen dat het eigenlijk niet helemaal netjes is. Maar hé, er zijn mensen die om minder een grote mond opzetten. En vandaag genieten we van de prettige voordelen die Timo’s sonde ons oplevert.
Terwijl ik zo lig, kijk ik naar Caat. Mijn dappere peuter, die al zoveel te verduren heeft gehad met haar zieke broertje. Haar haartjes hangen slordig langs haar gezicht en ze danst voor Timo. Ze lacht en zingt en is voor heel even Elsa.
Een gevoel van intense liefde en dankbaarheid zwelt aan en vult mijn lijf vanuit mijn tenen. Mijn twee mensjes, broertje en zusje, die zo’n valse start hebben gehad. Caat, die lange tijd niet eens naar Timo durfde te kijken vanwege zijn sonde. Die met haar rug naar hem toe ging zitten, omdat ze de aanblik niet kon verdragen. Die ons zo vaak heeft moeten missen door de talloze ziekenhuisbezoeken en –opnames. Het zusje van. De ondankbare taak die ze zomaar in haar schoot geworpen kreeg, zonder keuze, zonder inspraak.
En nu zweeft ze naar me toe, springt op bed en zegt dat ik Anna ben. Alexander is Sven, zoals altijd. En Timo moet Olaf zijn. Even is ze stil, kijkt naar haar broertje en grinnikt “Soms is het best handig, zo’n slangetje. Kan hij hem niet wat langer houden?” Ik neem haar in de houdgreep en overlaad haar met kusjes. Mijn meisje, mijn lieve dappere Elsa, mijn fantastische ‘zusje van’.
Voor meer informatie over ‘broertje of zusje van’ zijn: www.brussenboek.nl
