Timo zit aan tafel. Voor zijn neus staat een bord met een theelepel spinazie, een flinter kipfilet en een druppeltje aardappelpuree. Grote angstogen kijken naar het eten dat klaar staat voor mijn nee-eter. Logopediste Ivette moedigt hem voorzichtig aan om het stukje kip met één vinger aan te raken. Hij zoekt mijn ogen en ik knik haast onzichtbaar. Een fractie van een seconde legt hij zijn vinger op het eten. De eerste stap is gezet.

 

Ik kijk toe en een zucht van opluchting ontsnapt aan mijn lippen. Hoe lang zijn we al zoekende? In de eerste maanden zochten we naar de oorzaak van het huilen, daarna naar de reden van het meerdere keren per dag spugen. Vervolgens begon de zoektocht naar de onderliggende oorzaak van het niet eten en het vele ziek zijn. De laatste weken zochten we naar de juiste behandeling om Timo weer aan het eten te krijgen.

 

Niet alleen Timo moest zich goed voelen bij de eettherapie, maar wij ook. Je kind ergens achterlaten op een plek die niet fijn voelt, was geen optie. Ook verdiepten we ons in methodieken die bewezen en voor velen succesvol waren, maar die ons als gezin niet aanspraken. Mensen –buitenstaanders- hadden meningen en oordelen, zonder ons te kennen. Maar we bleven trouw aan onze intuïtie en wisten dat er een juiste aanpak voor Timo zou zijn. En nu zijn we zover.

 

In onze zoektocht naar de best passende eettraining voor Timo, hebben we met hulp van de kinderarts een team van professionals samengesteld. Een logopediste, psycholoog, diëtist, orthopedagoog en een ergotherapeut werken samen om onze peuter weer aan het eten te krijgen. Vanuit huis, vanuit zijn veilige basis. De plek waar wij onszelf kunnen zijn. Waar we kunnen lachen en huilen met elkaar. De plek waar we hopelijk talloze mooie herinneringen zullen maken.

 

Soms peins ik hoe het zo ver gekomen kan zijn. En vraag ik me af of deze groep mensen mijn kind weer kan laten eten. Kunnen we ooit weer een normaal gezin worden, waar het avondeten een moment van gezelligheid is?  Waar de kaarsjes aangaan, iedereen zijn verhaal van zijn dag vertelt en waar we lachen met elkaar?

 

Nadat Timo het stukje kip zachtjes heeft aangeraakt, heeft Ivette het op een vork geprikt. Timo’s lievelingsvork, met een afbeelding van Barbarapapa erop. Hij kijkt haar aan en kruipt bij haar op schoot. Ze aait hem over zijn haartjes en brengt de vork naar zijn mond. Timo kruipt nog dichter tegen Ivette aan, sluit zijn ogen half en hapt de flinter kip af. Terwijl een rilling over zijn rug loopt, besluit hij om door te gaan, het vlees te kauwen en door te slikken.

 

Ivette prijst hem. Als beloning mag hij een sticker plakken. Ik kijk toe en voel mijn buik branden van trots. Trots op mijn kleine bange mannetje, dat zojuist één van de voor hem hoogste drempels ooit genomen heeft. Trots op Ivette, dat ze met zoveel geduld mijn kereltje weer laat eten. En trots op Alexander en mezelf, dat we zo trouw zijn gebleven aan ons eigen gevoel. Ons gevoel dat ons vertelde dat thuis voor Timo de beste plek is. De veilige plek vol liefde waar we zo graag zijn. Vanaf hier gaan we na jaren zoeken eindelijk weer bouwen.