Wat is dat toch dat er eerst iets vervelends moet gebeuren voordat je tot inzichten komt? Dat je heel hard moet vallen, voordat je doorhebt dat de weg waarop je loopt te hobbelig is om te rennen. En pas wanneer je ligt, je doorhebt dat het tijd is om een pauze in te lassen.

 

Ik hou ervan als mijn weg kronkels en zijpaadjes heeft. Ik vind alles leuk en ben overal voor in. The more the merrier en waarom dingen begrenzen, als je ook over grenzen heen kan? ‘Ze wil altijd het onderste uit de kan’ zeiden mijn ouders toen ik klein was. ‘Een hedonist’ noemde een oud-collega me. En in de Enneagramcursus die ik ooit deed, hoorde ik dat ik een typische 7 was: de levensgenieter.

 

Maar nu er minder te genieten is en mijn weg gehinderd wordt door diepe kuilen en hoge bergen, is deze levenshouding eerder een valkuil dan een kracht. Structuur is wat ik nodig heb. En kunnen begrenzen. Nee leren zeggen en rust durven pakken, zonder dat ik bang ben dat ik dingen mis of buiten de boot val.

 

Nadat ik pas geleden met de ambulance was opgehaald, volgde vrij snel de diagnose: een hartvliesontsteking. Ook wel een pericarditis genoemd. De virale variant, de ongevaarlijke. Dus binnen een paar dagen was ik weer thuis. Met een rits medicatie en het uitdrukkelijke advies om rustig aan te doen. En voor het eerst in al die jaren voel ik dat rustig aan doen het enige is wat ik wil.

 

Rust om moeder te zijn van een zorgenkindje. Rust om hem te begeleiden in zijn dappere strijd om weer te leren eten. Rust om met mijn kleuterdochter te spelen. Ik wil weer in kinderboerderijen zitten, voorlezen en koekjes bakken. En als ik de kinderen even niet thuis heb, dan wil –nee, moet- ik relaxen. Slapen om mijn lichaam de kans te geven te herstellen. Op de bank liggen met een film of een mooi boek om mentaal op te laden. De batterij moet weer vol, want ik bén een zorgenmoeder. En een ziek kind kost zoveel meer energie dan een gezond kind. En wat een ziek kind het allermeest nodig heeft, zijn ouders die zijn ziekte kunnen dragen. Als de ouders omgaan, wordt de rest van het gezin meegetrokken.

 

Dus ik neem een besluit, dat ik tot voor kort niet kon nemen. Of misschien niet durfde te nemen. Ik stop met mijn vaste baan. Het werk waar ik zoveel van hou en waar ik voldoening uithaal. Het werk waar ik me in kan ontplooien. Maar ook het werk dat toewijding en voorbereiding vraagt. Waar vaak meer uren in gaan zitten dan ik kan waarmaken.

 

Ik stop, uit liefde voor mijn kinderen. Omdat ik er voor ze wil zijn. En ik stop uit liefde voor mezelf. Zodat ik weer de beste variant van mezelf kan worden. Ik weet dat er een dag zal zijn, dat mijn tijd weer komt. Misschien wil ik weer carrière maken, misschien ook niet. De tijd zal het leren en wat het ook is, het is goed. Maar nu ga ik weer ademen, letterlijk. De steken in mijn borst zullen plaats gaan maken voor frisse lucht. En met de frisse lucht, komen de hernieuwde energie en de levensveranderende inzichten. Het werd tijd…